23 Nisan Bayramımız

Nejat TAŞKIN

Yıl 1942…

Kilis ilindeyim. Şehit Sakıp İlkokulunda 5. sınıf öğrencisiyim. O gün 11 yaşında olan ben 23 Nisan bayramını kutlamaya hazırlanıyorum.

Büyük Atatürk’ümüzün Türk çocukları yanında bütün dünya çocuklarına da armağan ettiği bu bayramı kutlama hazırlıklarına kıymetli öğretmenlerimizin denetiminde devam ediyoruz. Bu vesile ile sevgili öğretmenim Nimet Erdem’e Allah’tan gani gani rahmet diliyorum.

Günlerden 22 Nisan idi. Sınıfa girdi, elinde bahar çiçekleri ile “Yarın Atamızın size armağan ettiği bayramdır” dedi ve yarın törenlere katılacağımız haberinin yanında, bir sürpriz ile o günlerde ilçe olan memleketimizin belediye başkanı koltuğunun geçici sahibinin de bizim sınıftan olacağı müjdesini verdi. Hepimiz pür dikkat acaba belediye başkanı için kimin seçildiğinin öğretmenimiz tarafından açıklanmasını beklerken bir anda “Nejat TAŞKIN” demez mi! Kilis ilçesi 23 Nisan Belediye Başkanı Nejat TAŞKIN seçilmişti.

Beni ayağa kaldırdı ve ekledi: “Konuşmanı ben hazırlayacağım”. Ve ilave etti: “Seni kutluyorum.” Şaşkınlık içinde, “Öğretmenin benim elbisem yok” dedi. “Onu alacağız ve sana hediye edeceğiz. Evet sen çok fakir bir ailenin çocuğusun” dedi. Evet, çok zor dönemden geçiyorduk. Sadece yiyecek ihtiyacımızı karşılayabiliyorduk. Yamalı önlük ve delik yemeni bile benim için lükstü. Okul çantam bile yoktu.

Aynı gün öğleden sonra takım elbise geldi ve ben 23 Nisan 1942 sabahı okul öğretmenlerimle birlikte Cumhuriyet Meydanına geldim. O gün Kaymakam, Belediye Başkanı, dönemin tek parti başkanının yerini alan çocuk ve ben kortejde yerimizi aldık.

Çılgınca alkış tufanı ve 23 Nisan coşkusu altındaki bu tablo bugün bile gözlerimin önünde ilk günkü bütün detayları ile kazılıdır.

Çocuk kaymakam konuştu ve ben belediye başkanı olarak konuştum. Kürsüden indim ve alkış sesleri sanki yer ve gök karışık nidalar içinde geliyordu. Herkes beni selamlıyordu ve ben o günün belediye başkanı idim.

Bir günlük de olsa yanımda aldığım öğrenci zabıtalarla teftişe çıktım. Her gün yolumun üzerinde olan o kasap dükkânına geldim. Sinekleri etlerin üzerinde görünce o kasaba 3 TL ceza yazdım. Ve görevimi yapma mutluluğu içinde makam odama döndüm.

Evet, 23 Nisanlar böyle kutlanırdı. Ama şimdi Atamızın çocuklara armağanı olan bu bayramın kutlanmayacağı, hatta açılışı yapılan Mecliste bile küçük çapta da olsa bir etkinlik düzenlenmeyeceği bildiriliyor. Çocukların bu bir günlük bayram sevincinden mahrum bırakıldığını görmek insanı mutsuz ediyor.

Birinci Cihan Harbi ve Kurtuluş Savaşı sonucu kurulan Cumhuriyetimizde bu güzel bayramın kutlanmadığı başka dönem var mıdır bilmiyorum. Kurtuluş Savaşından sonra bu savaştaki şehitlerimizin de kalan çocukları için bir nebze olsun teselli imkânı olan bu bayramı yapmayın, etmeyin beyler iptal etmeyin. Sorunsuzca kutlanması için ne gerekiyorsa o tedbirleri almak yerine bayramı iptal etmek yerinde bir karar olmasa gerek.

Bugünlerde terör habisi hepimizin canını yakmaktadır. Neden bugünlerde de Cumhuriyetin ilk yıllarındaki gibi kararlı bir şekilde hele de şehit çocuklarının ön saflarda olduğu kutlamalar yapılmaz da iptal gündeme alınır.

Bugün 85 yaşında olan ben Nejat taşkın bile o günkü aşkla ve heyecanla Kilis Belediye Başkanının beni çağırması halinde 11 yaşındaki çocuk heyecanı ile Cumhuriyet Meydanında kürsüye çıkar ve konuşmamı yaparım.

Bayramlarımızın iptal edilmemesini ve bütün şehitlerimize gani gani rahmet, kalanlarına hele de çocuklarımıza derin sabır diliyorum.

Böyle bayramlarımızın çocuklarımız için ne denli mühim olduğuna yukarıda değinmeye çalıştım. 23 Nisan hep neşeyle doluyor insan cıvıltıları altında nice bayramları hakkı ve coşkusu içinde kutlama temennisi içinde Yüce Atatürk, silah arkadaşları ve bütün Şehitlerimize tekrar gani gani rahmet diliyorum.