Ben Ağlayayım, Yeter ki Vatan Ağlamasın…

Sabahattin YARAR

Bugün radyo, TV açmayacağım, gazetelerimi de almayacağım. Üzüntü denizinin dalgalarını sahillerime yaklaştırmayacak, bugün ülkemi sorunsuz ve dertsiz düşünüp, saat 19.00’da Türkiye-Hollanda maçını izleyeceğim kararını almıştım.

Kararımı uyguladım. Maç saatinde TV’yi açıp, maçı izlemeye başladım. Birkaç gün önce oynanan ve 1-1 biten maç sonucunun olumsuz etkisini de yanımda taşıyordum. Endişelerimin yersiz olduğunu gördüm. Maç güzel oldu ve takımımız 3-0’lık bir galibiyet aldı. Sevinç doldu içimiz ve Avrupa şampiyonası için yeniden umutlandık. Sevinci doya doya yaşamak ise olanaksız oldu.

Son dakika notları ile ekrana düşen Dağlıca hain saldırısının, şehit ve yaralılarımızın bulunduğunun haberi bizi ülkenin gerçekleri ile yüz yüze getirdi yeniden. Aylardan beri devam eden şiddet olaylarının, şehir çatışmalarının, kalleşçe pusuların neden olduğu şehit haberleri ile üzülürken bu yeni haberle şoka uğradık adeta. Yazımızı yazarken resmi rakamları alamamıştık ama, onlarca yaralı ve şehidimizin olduğu sosyal medyada yazılıp çizilmektedir.

Yıllarca açılım ve çözüm masalları ile uyutulduklarını şimdi anladıklarını TV kanallarında itiraf edenler, özerklik ilanı yapanların hangi çalışmalar içinde olduklarını bilmiyorlar mıydı diye sormaya bile gerek yoktur? Devletin istihbaratı uyumuyordu herhalde. Fakat buradan gelecek oy ve milletvekilleri hesabı, güvenlik güçlerini ve askeri kışlalarına hapis ediyor, olaylar sadece seyrediliyordu sanırım. Dünya hukuk tarihinde ve dünyanın hiçbir yerinde görülmeyen, suçluların ayaklarına götürülen ÇADIR MAHKEMELERİ ve törenle terörist karşılama olayları ile başlayan komedi, şimdi gerçek yüzünü göstermiş bulunuyor. İş; oy yoksa çözüm yok, çözüm yoksa anarşi var gerçeğine gelip dayanmış bulunuyor.

Korkunç ve kalleşçe yapılan hain saldırının halen 400 kişi ile değerlendirilmesini anlamak için falcı olmaya gerek yok sanırım. “Verir kurtulurdum” Ne anarşi olurdu, ne de şehit demeye mi getiriliyor anlayamadım doğrusu?… Bu günlere gelinme nedenlerini sıralamak bu sütunun alamayacağı kadar geniş bir alanı kapsar. Kandil’den İmralı’ya, Oslo’dan İstanbul’a, İmralı’dan Dolmabahçe’ye, oradan kaybedilen seçimlere kadar uzanan bir sürecin sonuçlarıdır tüm bu gelişmeler.

Barış ve kardeşlik içinde uzun yıllar sürüp gelen bir yaşamın, özellikle emperyalist güçlerin, uluslar arası oyunların oyuncularınca tezgâhlanan alçaklıklarla bu hale getirilmesi, Türkiye’nin parçalanıp bölünmesine yönelik girişimlerdir.

İpin ucu kaçmak üzeredir. Yanlış dış politikalar, oy hesabına dayalı yönetim zaafları ile şehitsiz bir güne hasret bırakıldı ülkemiz. Şöyle veya böyle bu sorun çözülecektir. Vatan için ölmek gerekirse, kaçınmayan bir milletiz. Ölürüz, biz ağlarız, üzülürüz. Analar ağlar, bacılar ağlar, yeni bir kurtuluş savaşı bile veririz. Yeter ki; VATAN AĞLAMASIN!.. Vatan yoksa yaşamanın da bir anlamı yoktur…

En güzel ve mantıklı olanı, barış, dostluk, kardeşlik, birlik ve beraberlik içinde yaşamanın yollarını aramaktır. Oyunlara gelenler, silaha sarılanlar, kandırılanlar, gaflet içinde yaşayanlar, düşünmek ve barışa sarılmak için henüz zamanınız var!…

Dağlıca’da ve diğer her yerde vatan uğruna şehit düşenlere Tanrı’dan rahmet, ailelerine sabır ve başsağlığı diliyorum. Mutlu ve barış dolu günlerde (!) görüşmek üzere inşallah…

Yeniden buluşalım…