BENİM DE DÜŞLERİM VARDI ANNE!…

Benim de düşlerim vardı anne!
Kar beyaz kardelen düşlerim…
Bırakmadılar, yoldular anne;
Kanlar içinde kaldı bütün bedenim…

Zorba bedenleriyle, kıyıcı elleriyle geldiler;
İnsan görünümlü canilerdi.
Gördüm, kirli yüzlerinde cehennemi.
Toprak utandı, gök ağladı, yer yarıldı;
Yalvardım, yakardım, çok ağladım…
Bırakmadılar beni anne;
Kanadım, kanadım çok kanadım…

Elimi kolumu bağladılar,
Çöktüler üzerime hunharca!
Kalbim yerinden çıkacak sandım!
Kalbim yerinden çıktı anne!..

Nasıl can çekişir bir insan!
Kaç vakte kadar kanar bir karanfil…
Kaç kez öldürülür bir can!
Ölünce, düşleriyle mi gömülür insan!?..

Benim de düşlerim vardı anne!
Kar beyaz kardelen düşlerim…
Bırakmadılar, yoldular anne;
Kanlar içinde kaldı bütün bedenim…

Kırdılar kanadımı kolumu;
Ellerimi bir tenhada yaktılar!
Döktüler üzerime benzini!
Bedenimi ateşe bıraktılar!
Yaktılar anne beni yaktılar!
Cin Deresi dedikleri bir dereye attılar!..

Bu kaçıncı gelişimdi dünyaya;
Bu kaçıncı katledilişiydi Özgecan’ın!
Bir kez daha doğurma beni anne!
Yanmasın bu dünyada bir daha canım…

Ellerimi benimle gömün anne!..

Bülent ÖZCAN