Engelli Bir Çocuğun Öğretmeni Olmak

Gülseren FEDAKÂR YALAZA

Empati kurarak başlamak istiyorum sözlerime. Bizim işimizde, empati kurmak deyimi daha bir derinlik kazanıyor. Önce çocukla, sonra ailesi ile özdeşleşiyor insan. Bu yakınlık sıcaklık kuruldu mu gerisi kendiliğinden geliyor zaten. İşini daha bir zevkle sevecenlikle yapıyorsun. Hele bir de “bir arpa boyu yol almışsan” işte asıl mutluluk burada başlıyor. İğneyle kuyu kazma tabiri var ya, tam da onu yapıyoruz.

Bir renk öğretebilmek için 6 ay, 1 sene çalışırsın. Tam öğrendi dersin bir bakarsın unutmuş, hadi yeni baştan. Emek, sevgi, hoşgörü, sabır ve en önemlisi sahici bir gülümseme ile yürünmesi gereken bir yol bizim yolumuz. Yolun sonunda umut, huzur, başarı dolayısıyla mutluluk görünüyorsa bu yol yürünür.

İşimiz zor ama bir o kadar da zevkli. Emeğinin karşılığını almak bu meslekte insana farklı duygular güzellikler umutlar yaşatıyor. Ona katabileceğiniz küçük bir destek çok büyük anlamlar kazanıyor. Bizim desteklerimizle “BU ÖZEL ve GÜZEL ÇOCUKLARIMIZ” yarınlara umutla bakabiliyorlarsa ne mutlu bize.