Kilisli Emekli Bir Öğretmenin Unutulmayan Anıları (34. Bölüm)

Gurbette Bayram-27

Aysel MASMANACI BEŞOĞLU

ARTIK TATİL BİTİYOR
Annemle babam salonda, abim ile Ali, abimin odasında, Zeynep ile ben de benim odana çekilip kahvelerimizi içerken;
– Zeynep sana bir şey soracağım! Bundan böyle hayatına nasıl devam edeceksin? Dünkü yaşananlar hepimizi de üzdü ve yıprattı.
– Bilmiyorum, dedi.
– Bak Zeynep! Duygularınla hareket etmeyeceksin artık! Kaç yaşındasın?
– 18.
– Bak seninle aynı yaştaymışız. Bundan böyle hayatına bir yön vermelisin. Kusura bakma, annem seni içeride soru yağmuruna tuttu. Yaşlı kadın nede olsa… O sana üzüldüğü için sormuştur. Ben sana soru sormayacağım, insanlara pek soru sormam ben! Ama konuşmak istersen seni dinlerim, sana yardım etmek isterim!
Ceketinin cebinden çıkarttığı sigara paketinden bir sigara çıkarttı, yaktı, sonra başını kaldırıp halka halka tavana doğru yükselen dumanlara baktı ve bir nefes daha çekti:
– Aaa… Sen içer miydin? Sormaya unuttum.

Çıkarttı bir tane de bana uzattı.
– Pek içmiyorum ama sen yakınca canım istedi. Ama bizimkiler görmesinler kızarlar. Dur şu camı açayım.
Gözleri duvardaki benim yaptığım yağlı boya tabloya takıldı. Alttaki ismimi görünce:
– Sen mi yaptın?
– Evet, geçen yıl son sınıftayken yapmıştım.
– Ne kadar güzel yapmışsın! Ağaçları benim yeşil Bursa’mı hatırlattı.
– Biz yedi kardeşiz, altı kız bir erkek. Annem oğlan olur diye ikişer yaş aralarla hep kız doğurmuş. En küçük kız kardeşimin adı Yeter! Son numara erkek kardeşimin adı da Ümit! Ben üçüncü çocuğum. Babamın durumu oldukça iyi sayılır. Bir çiftliğimiz var Gemlik yolunda! Şeftali bahçelerimiz, atlarımız, inek ve koyunlarınız var. Biz yazları çiftlikte geçiririz. Benden büyük iki ablam var. Onlar İstanbul’da evliler. Diğer kardeşlerim okuyorlar. Peki soracaksın “Sen neden buradasın?” İki yıl önce çiftliğe hayvanları kontrol için bir veteriner gelmişti. Bir de yanında yardımcısı bir çocuk vardı. Çok yakışıklıydı. Bir hafta çiftlikte kaldılar. Birbirimizden etkilenmiştik. Annemlerin Bursa’ya gittikleri bir gün beni arabasıyla günübirlik Küçükkumla’ya götürdü. Orada denize girmiştik, çok güzel bir gün geçirmiştik. Sonra plajda güneşlenirken kapattığım gözlerimi bir otel odasında açtım. “Güney’e gider, evleniriz” demişti. İnandım. Gittik! Adana’da bir pavyona satmış beni! Sonra Urfa. En son Kilis Marmara Pavyon… Sonra Ali ile tanıştık. Her gece geliyordu beni görmeye. Beni orada görmeye dayanamıyordu. Laf atanlara sille-tokat girişiyordu. Patron “O adamı almayın içeri!” diye talimat vermişti. Ya dayak atıyordu görevlilere, ya da dayak yiyip gidiyordu. Bir gece ben sahnede şarkı söylerken kolumdan tuttuğu gibi beni sahneden çekti çıkarttı. Kendimi bu mahallede buldum!
– Peki ailen seni arayıp sormadılar mı?
– Altı ay aramışlar Adana’da, beni görüp tanıyan biri babama gitmiş söylemiş. “Benim Zeynep adında bir kızım yok artık, bu memlekete, ne de bu eve ayak basamaz artık” demiş.
– Sen bunları nereden biliyorsun?
– İstanbul’daki büyük ablamdan… Telefonlaşıyoruz arada bir. Yerimi bir tek o biliyor. Eğer gidersem babam beni öldürtecekmiş!
Gözyaşları sel gibi akıyordu… Su ve kolonya verdim. O anlattıkça bana bu senaryo hiç de yabancı gelmemişti. Sanki klasik bir Türk filmini anlatır gibiydi. Bir Orhan Elmas filmi geçti gözlerimden. Filiz Akın ve Ediz Hun’un başrollerini oynadıkları, ucuz bir Türk filmi.
İkinci sigarasını yakarken…
– Şimdi ne yapmayı düşünüyorsun?
– Bilmiyorum!
– Sen bana ablanın telefonunu yaz ver! Önce ablanla konuşacağım.

Ona bir kâğıt kalem uzattım.

– Babanın evinin numarasını da yaz şuraya.
– Aman sakın ha! Onları sakın arama! Beni buldukları yerde derhal öldürürler.
– Bir tek şey var aklımda…
(Devam edecek)