Ne Olduysa Bana Oldu

Nejat TAŞKIN

Ben bir emekliyim…

1 Mart 2001 tarihini dört gözle bekliyordum. Bir torba yasayla 1+1 derecesinden 1+4 derecesine çıkarıldım. Bu bir emekli astsubay için en yüksek dereceydi. Doğru bankaya koşup maaşıma baktığımda sadece 4.5 lira zam geldiğini görünce sükut-u hayale uğradım ve daha önce yazmış olduğum bir yazıyı tekrar sizlerle paylaşmak ihtiyacı hissettim.

Üç aylıklarımı alacak biraz olsun rahatlayacaktım. Devletimin verdiği yüzde on elime yeni geçmek üzereydi. Ama şimdi 19 Şubat günü siz büyüklerim toplandınız ve raflardan aldığınız Anayasa’yı siz birbirinize değil bize fırlattınız. Fırlayan ekonomini sonunda benim üç aylığım küçüldükçe küçüldü ve ben fakirin fakiri oldum. Beni dilenciliğe mahkûm ettiniz. Şimdi oturmuş ahkâm kesiyorsunuz. Devletin zirvesindeki bu krizden en çok nasibini alan ekonomik darboğaza giren vatandaş olmuştur.

Haydi bakalım sayın siyasiler kurtarın bizi bu krizden görelim sizi. Ama hiç ümidimiz yok. Çünkü eğer siz bizleri düşünseydiniz yıllardır çektiğimiz çilelere enflasyon rakamları üzerinden cevap verirdiniz. IMF temsilcilerinin onaylayıp verdiği rakamlarla bizleri ezdikçe ezdiniz ve sonunda olan oldu. Artık çöp fıçıları da fayda etmeyecek.

Bu benim ülkem güzel memleketim üzerinde işlenen oyunların sorumlusu bir gün mutlaka ortay çıkacak çıkmasına ama bizim de canımız çıkmış olacak. Mezar yerlerinin bile taksitle satıldığı bir ülkede bu tür ekonomi boşluğunun olması insanı gerçekten hayrette bırakıyor.

Hâlbuki bizim ne güzel İktisat Fakültelerimiz ve ekonomi profesörlerimiz var. Şimdi bunların çoğu politikaya bile atıldı. Hatta çok yükselip bakan bile olanlar var. Her yıl yüzlerce gencimizde bu fakültelerden mezun olup hayata atılıyor. Peki, bunların hiçbirinin kıymeti yok mu da yurt dışından ithal Petrocelli tek başına bizim ekonomimizi kurtarmaya soyunuyor. Bizim için ayıp değil mi? Gençlere verdiğimiz diplomaların hiç mi kıymeti yok? Çankaya’dan büyük insanın sesi medyaya yansıdığında dolar ve mark yükseliyor, ekonomi çığırından çıkıyor ve bir gecede zenginler daha çok zengin fakir daha çok fakir oluyor.

Yaktınız beni Sayın Ahmet Necdet Sezer ve Sayın Bülent Ecevit yaktınız! Bu ay başında evlendireceğim oğlum dolar bazında taksitlerle yönlendirmiştim. Yaktınız beni yaktınız. Siz barışmışsınız barışmamışsınız ne yazar. Bizim oğlan şimdi ne yapacağını kara kara düşünüyor. Ben de çıkar yolu buldum “KAÇIR OĞLUM KIZI KAÇIR” dedim. Artık oğlum mu kaçırır ben mi kaçırırım bilmiyorum. Üç aylıklarımın eridiğine mi yanayım, oğlumun bulunduğu duruma mı veya ülkenin geri kalanına mı? Ama yine de bu güzel memleketimin uğruna şayet Vatanı, Bayrağı ve Atatürk’ümüzü seviyorsanız barış içinde kucaklaşın diyorum. Çıkın ekranlara sarılın birbirinize vatandaş da rahatlasın sizde. Ziyanı yok benim üç aylık küçülsün ve oğlan kızı kaçırsın. Yeter ki memleketim huzurlu olsun. İşte benim emeklilik durumum şimdilik bu. Bilmem ki Süleyman Baba bu işlere ne der?

İşte sevgili dostlar sizlerle tam 15 yıl önceki bir yazımı paylaştım. Dönüp baktığımızda maalesef üzülerek görüyoruz ki emeklinin hiçbir yarası sarılmamış, derdine derman bulunmamıştır. Takdiri siz değerli okurlarıma bırakıyorum…