Ne Vefakâr Kadındı Analarımız

Hasan MÜNİPOĞLU

Geçtiğimiz ay 8 Mart’ta Dünya Kadınlar Günü’nü kutladık. Öncelikle kâinatın incisi, değerli, vefakâr, vatan millet sevgisi olan tüm analarımıza, eşlerimize ve bacılarımıza selam ve saygılarımı sunar, büyüklerimin ellerinden öper, önlerinde saygıyla eğilerek tekrar DÜNYA KADINLAR GÜNLERİ’ni kutlarım.

Bundan tam 40 yıl önce rahmetli annem hiç unutmam Ramazan ayında güya bizleri sevindirmek, mutlu etmek için bayramda giyeceğimiz bir şeyler olsun diye dikiş nakış makinasıyla sabahlara kadar pedal çevirirdi. Rahmetli dayım Ankara’da terziydi, dükkânından arta kalan kumaşları anneme gönderir, annem de elinden geldiği kadar bizlere beli lastikli pantolon diker, giydirirdi.

Saçını süpürge eder, sabahlara kadar hem nakış işler, parasıyla bizlere bayramlık giysiler alırdı. Anadolu kadını işte… Otursa oturamaz, yatsa yatamaz. Sorumluluk var, yokluk var… Evlerde banyo yok, Kilis’te birkaç tane hamam var, ona da paran olursa gidersin. Evlerde genelde odanın giriş yeri eşikler ya da matmahlar (mutfaklar) banyo yapma yerleriydi. Burada önce don kazanında su kaynatılır, sonra içerisi maddi duruma göre ya ısıtılır ya da ısıtılmazdı… Tek tek analarımız yıkardı bizleri… Banyodan sonra sıra üzerimizden çıkan kirli giysileri yıkamaya gelirdi. Banyo için ısıtılan sudan arta kalanla da havuşta bir köşede don leğeninin içinde eliyle ovalayarak o çamaşırları yıkar, asardı.

O kadar çamaşır yıkardı ki bir gün olsun kolum ağrıdı dediğini hatırlamam. İş biter mi? Akşam uşak devşek ne yiyecek telaşına düşerdi. O yıllarda tüp ne gezer! Hatırlarım çoğu evde üç gözlü tüplü ocak bile lükstü. Genelde gazocağı bulunurdu. Hele bunu yakmak var ya tam bir özel yetenek işi… Bunda yemeğimizi hazırlar ve yerdik. Bulaşıklar ayrı bir sorun. Matmahlarda tezgâh yok, annem yerde bir tahtanın üzerine oturur, bulaşığı elleriyle yerde yıkamaya çalışırdı. Sabah olunca bu defa eline süpürgeyi alır, her yeri süpürür, sonra da kirlenmişse havuşu ve dereçleri yıkardı.

Bizleri mutlu etmek için saçlarını süpürge yapan ebediyete intikal eden analarımızı rahmetle anıyorum.

Bundan tam 35 yıl öncesine götürdüm sizleri…  İnanın yokluk vardı ama o yıllarda daha mutluyduk. Acaba imkânlar mı kısıtlıydı yoksa az şeylerle mutlu olmasını bilen nesiller miydik?!…

Saygılarımla.