Benim şehre lafım yok ne havası suyuna,
Hep ben de senin gibi özlem duydum boyuna,
Lakin bir şeyler olmuş memleketin huyuna,
Her seferde pişmanlık, keşkeler bağrım deşer.

Bir zamanlar bu şehri sılam bilirdim sılam,
Ben öyle el beğensin diye etmedim kelam,
Ne zaman yönüm dönsem belamdan daha belam,
Gönlüm sıla unutmuş artık gurbette yaşar.

Gençlikten hatıralarve de baba ocağı,
Ama arattı bize gurbet köşe bucağı,
Almak isterdim elbet elden ele sancağı,
Ne zaman Kilis desem derdim bin katı taşar.

Ne işi var ne aşı kıymeti yok sanatın,
Gencini işsizini boyuna gurbete atın,
Özü madde değil mi ha gümüş ha da altın,
Memleket gözden çıkmış herkes gurbete koşar.

Alınmayın sözüme daha çok şey gizlenir,
Sılamdır elbet benim ne de olsa özlenir,
Yaşarken tüm hemşehrim rızık tır bu gözlenir,
Kimi sanki melake kimi haddini aşar.

Elbette ki bellidir kimler güler sevinir,
Garibim işsiz güçsüz geçim diye dövünür,
Unutmayın ki öğün tek bir taşla dövülür,
Hak der insanlık olsun haddini bilsin beşer.

Kilis ime lafım yok farklı zeytini bağı,
Yaşanacak yerdedir şifa tepesi dağı,
Ne insan geldi geçti böyle görmedi çağı,
İnsanoğlu değişmiş kendi çukurun eşer.

Ramazan tövbeli idi yazmayacaktım şiir,
Elimden uçup gitti sılam dediğim şehir,
Herkes kelam ederken ben edemedim seyir,
Kilis ime dualar etmek bana da düşer…

Ramazan KILIÇ