Halide Nusret Zorlutuna

Hasan ŞAHMARANOĞLU

“GİT BAHAR” şiiri Türk Edebiyatının ünlü kadın şairlerinden Halide Nusret Zorlutuna tarafından yazılmış, çok sevilmiş, çok tutulmuş bir şiirdir. 1919 yılında yazılmış, birinci cihan harbinin verdiği acılar, kan ve gözyaşları içinde, o yılın baharını safa geldin diye karşılamak acaba hangi şairin kârıdır. Ordularımız Galiçya da, Kafkasya’da, Irak’ta düşmanla çarpışmakta iken, Mustafa Kemal Paşa Mısır’da son seferini yapmakta, bu hanım şairimiz için için ağlamakta ve o bahar günlerini şöyle reddetmektedir.

Çekil bu gölgeli yolda gezinme

Bahar, bakışların yine pek sarhoş

Yanılıp gönlüme misafir inme,

Kapısı kilitli, mihrabı bomboş

Mabed’dir orası, meyhane değil.

Git Bahar, git bahar uzaklarda gül

Denize renginden bırak hediye

Ufuklarda gezin, semaya süzül.

Kalbime sokulma “Peymane” değil,

Gördüklerin kandil “Peymane” değil.

Ziyalar, kokular, sesler, çiçekler

Ömrünün her günü bir başka düğün

Bülbüller koynunda aşkı çiçekler.

Güller dökülür göğsüne bütün

Geçekten güzelsin, efsane değil.

Git Bahar şiirini yazan şairimiz, artık Gel Bahar diyecektir. Savaş bitmiş, Cumhuriyet kurulmuş, herkes huzur içinde, şairimiz evlenmiş kocası Subay, artık Gel Bahar diyecektir. Öğrencilerine “Yavrucağım” demekte, kocası ile Ağrı’da, Kars’ta, Van’da, Diyarbakır’da, Gaziantep’te,  Urfa’da gezmekle, öğrencilerine yıldız yağdırmaktadır. Şimdi Gel Bahar’ı okuyalım.

Ben mi çıldırmışım, sen mi delirdin?

Yalvaran sesimden bu kaçış niye?

Git dediğim zaman koşar gelirdin

Gel şimdi inan ki bu efsaneye

Şimdi günler birer Peymane’dir gel

Yıllardır kaybettim o tatlı sesi

Bir türlü içimde ötmez bülbüller

Bir ömre bedeldi bir tek nağmesi

Hem ötmez, hem içten gitmez o bülbül

Kalbim sükûtuna kâşane oldu.

Hasret dedikleri zorlu ateştir:

Bekledim bağrımı dağladı gül gül

Artık gelse de bir, gelmese de bir

Dermanı, yanmada bulan bu gönül

Vahdet şarabına meyhane oldu.